yaşamak, nefessiz bir duruş gibi
aşk hiç bir şeye daha yakın değil sana olduğu kadar
bir nefesin uyandırır tüm ruhumun tembel ayyaşlarını
yurtlar bana en yakındır senin bahçelerinden
senin bahçen, gül yok, papatya yok, kirli dikenlerle dolu
ne gül ne papatya, senin dikenine değemez değeri
erken geliyor güz, yapraklar bu bahar erken düşüyor,
düşen her yaprakta, daha fazla ağlıyorum
solan her yaprak bana öncekileri hatırlatıyor,
yazın doğanlar ve baharla sararıp solanlar
yağmurlar bile yağmaz oldu eskisi gibi
çok şey değişti buralarda
tanrı artık pek sevmiyor bizi
insanın bile insanı sevmediği oluyor bazen
o zaman tek dayanak yine kendimiz oluruz
anlarsın ya bu bahar sevişmek yok
bu bahar aşk vaktidir
bu bahar çocukça akların zamanı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder