uzaklar

  uzakların hep mi bir çekiciliği olur? Etrafımızdakiler bir zamanlar uzak ve çekiciyken neden şimdi monoton ve iticiler?
  Galiba şifre bu: monoton!
  Görüyoruz ki her şey bir devinim içinde, değişimin olmadığı yerde var olan anlamını yitiriyor. Ve bir süre sonra her akıp gitmeyen şey gibi zararlı bir hale geliyor. Aslında çoğu insan bunu istiyor yani, değişmemeyi. Ama zehirlendiklerinin farkında bile değiller. Günleri işte, televizyon başında, ve uykuda geçiyor. Ne bir şeyler üretiyorlar, ne kendilerine biraz olsun zaman ayırabiliyorlar. Onlar evlerinde oturup tv izlemeyi özgürlük sanıyorlar, ama bilmiyorlar ki başkasının verdiği şey asla özgürlük değildir. Özgürlük sen çaldıkça özgürlüktür.  Aksi takdirde sadece oyalanmalık bir şeydir.
  Bugün insanlar daha büyük bir kafese girdiklerinde özgür olduklarını sanmaktalar. Ama bilmiyorlar ki zamanı gelince bu özgürlük de onlara yetmeyecektir. İşte o zaman başka bir kafese geçmek yerine kafesi kırmak gerekecek. Bu tabi her kesin yapabileceği bir şey değil. Bunu ancak topluma lazım olan geçici liderler yapacak. Bakınız geçici liderler diyorum çünkü liderlik kalıcı olduğu zaman bu diktatörlüğe yol açar. Ve diktatör kişilikler o yoldan rahatça geçer. off bugün hiç yazasım yok burada kesiyorum.